Potwierdzeniem tego przypuszczenia mogą być rezultaty badań przeprowadzonych przez B. H. Lon- ga, E. H. Hendersona i R. C. Zillera (1967), z których wynika, że w rozwoju twórczym dziecka mniejszą rolę odgrywa oddziaływanie rodzica tej samej płci, iż zasadniczy wpływ pod -tym względem w przypadku córek odgrywa ojciec, w przypadku zaś synów — matka. Z licznych badań psychologicznych wynika również, że ojcowie twórczo uzdolnionych dziewcząt sami przejawiali liczne cechy twórczego myślenia, mieli szerokie zainteresowania, cenili i świetnie znali literaturę piękną oraz różne gałęzie sztuki (por. R. Hel- son 1967). A. Anastasi i C. E. Schaefer (1969) stwierdzili natomiast, że ojcowie dziewcząt mających takie uzdolnienia są z reguły lepiej wykształceni niż ojcowie dziewcząt nie przejawiających postawy twórczej w różnych dziedzinach. Wiele badań psychologicznych nad dziećmi twórczo uzdolnionymi i biografiami ludzi genialnych wskazuje, że rozwojowi postawy twórczej sprzyja zachęcanie zarówno ze strony ojca, jak i matki do samodzielności, niesprawowanie autorytatywnej i drobiazgowej kontroli, a nade wszystko zachęcanie własnym postępowaniem do szukania rozwiązań niebanalnych i nowatorskich (por. D. B. Lynn 1974). Z obszernych badań D. W. MacKinnona (1962) wynika natomiast, że ojcowie najzdolniejszych architektów „żywili nadzwyczajny respekt dla swych dzieci i wiarę w ich zdolności”.
