J. Block, A. von Lippe i J. H. Block (1973) stwierdzili, że dobrze przystosowani dorośli mężczyźni, odnoszący w życiu dużo sukcesów, mieli ojców opiekuńczych, którzy wiele czasu spędzali z nimi, podczas gdy mężczyźni przejawiający mało umiejętności w zakresie właściwego społecznego postępowania, i tym samym źle społecznie przystosowani, pochodzą z reguły z rodzin, w których rodzice nie żyją zgodnie, ojciec zaś „jest albo mało opiekuńczy, albo słaby i neurotyczny”. Wpływ ojca na właściwe przystosowanie społeczne ’ synów w sposób ewidentny wykazany został przez Cortesa i Elizę Fleming (1968), którzy zwrócili się do nauczycieli z prośbą o ocenę dzieci z czwartej klasy poci względem umiejętności społecznego przystosowania się. Jak się okazało, zdecydowana większość chłopców ocenianych jako źle przystosowanych do życia społecznego nie miała możliwości regularnego kontaktowania się z ojcem lub jego substytutem. Ciekawe badania nad rolą deprywacji ojcostwa prowadziła E. M. Hetherington (11966). Autorka ta badała białych i czarnych chłopców w wieku 9—12 lat. Chłopców tych podzieliła na trzy grupy: 1) takich, którzy stracili kontakt, z ojcem przed czwartym rokiem życia, 2) takich, którzy utracili kontakt z ojcem po szóstym roku życia, oraz 3) posiadających ojców. Chłopcy z grupy pierwszej i drugiej po utracie kontaktu z ojcem nie stykali się systematycznie z żadnym dorosłym mężczyzną, mogącym stanowić jego substytut. Zachowanie chłopców oceniane było przez osoby dobrze znające badane dzieci.
