Szczególny nacisk w swych badaniach położyła autorka na uchwycenie wływu nieobecności ojca na stosunek dziewcząt do mężczyzn. Spośród całej populacji badanych dziewcząt wyróżniła E. M. Hetherington trzy grupy: 1) nie posiadających ojca w wyniku rozwodu rodziców, 2) nie mających ojca w wyniku jego śmierci i 3) posiadających obydwoje rodziców żyjących razem. W celu zapewnienia odpowiedniego poziomu rzetelności metodologicznej prowadzonych badań do pierwszych dwóch grup badanych dziewcząt włączyła autorka tylko takie, które od czasu utracenia ojca nie utrzymywały regularnych kontaktów z żadnym dorosłym mężczyzną (który mógłby stanowić jego substytut). Wszystkie zaś badane były pierworodnymi dziećmi. Żadna z dziewcząt nie miała również brata.
Z badań tych wynika, że dziewczęta, które utraciły ojców, zachowują się inaczej w stosunku do mężczyzn niż dziewczęta posiadające aktywnie uczestniczących w procesie wychowania ojców. Pomiędzy stosunkiem do mężczyzn dziewcząt z grupy pierwszej (wychowywanych przez samotne matki-rozwódki) i z grupy drugiej (wychowywanych przez samotne wdowy) istnieje, jak się okazuje, dosyć znaczna różnica. Dziewczęta wychowywane przez rozwódki są, jak stwierdza E. M. Hetherington, kokieteryjne i „na każdym kroku są wrażliwe na mężczyzn”, podczas gdy dziewczęta wychowywane przez samotne wdowy są w stosunku do mężczyzn przesadnie powściągliwe, pełne zahamowań i wstydliwe. Unikają mężczyzn, ponieważ czują się w ich towarzystwie bardzo nieswojo.
