Ten specyficzny dla dziewcząt z obu grup (tych, które utraciły kontakt z ojcem) stosunek do mężczyzn ma — zdaniem E. M. Hetherington — uwidoczniać się również w czasie prowadzenia z nimi wywiadu przez mężczyznę. Każda z dziewcząt wychowywanych przez rozwódki starała się usiąść jak najbliżej rozmówcy, czuła się swobodnie, rozpierała się w fotelu i szukała kontaktu wzrpkowągo z badającym, podczas gdy córki wdów siadały możliwie najdalej od rozmówcy, zachowując sztywną posturę, unikały jego wzroku.
Większe zainteresowanie mężczyznami, sprawami seksu, wcześniejsze rozpoczynanie życia płciowego itp. u dziewcząt pochodzących z rozbitych małżeństw stwierdzili także E. A. Nelsen i P. M. Vangen (1971) na podstawie badań prowadzonych wśród czarnych dziewcząt z niższych warstw społecznych. Na zakończenie przeglądu badań nad rolą ojca w procesie kształtowania u dziecka cech zachowania się związanych z płcią należy podkreślić, że wszystkie studia empiryczne prowadzone na ten temat wykazują, że ojciec jest rodzicem niezastąpionym w tym zakresie. Brak ojca albo niewłaściwe sprawowanie przezeń roli rodzicielskiej wywołać może bardzo głębokie i często nieodwracalne zaburzenia, w jednej z podstawowych sfer zachowania się człowieka, a mianowicie tej, która dotyczy zachowania się związanego z płcią.
