Problem wpływu ojca na style myślenia dziecka, pomimo że w porównaniu z dotychczas omawianymi zagadnieniami trudniejszy do poprawnego pod . względem metodologicznym badania, bywa również 12£ często podejmowany przez współczesnych psychologów. To zainteresowanie wypływa chyba głównie z wielce zachęcających do dalszych badań wyników, jakie uzyskują poszczególni badacze, przede wszystkim zaś z faktu, że poznając pewne prawidłowości psychologiczne z zakresu kształtowania się właściwości myślenia człowieka można na tej podstawie formułować określone dyrektywy wychowawcze w kierunku modelowania najbardziej korzystnej dla naszych czasów struktury umysłowej człowieka. Wydaje się, że referowanie wyników badań empirycznych dotyczących wpływu różnych cech zachowania się ojca wobec dziecka na ukształtowanie specyficznych właściwości myślenia tegoż dziecka należy rozpocząć od ciekawych badań prowadzonych przez H. A. Witkina i jego współpracowników (1962) nad znaczeniem ojca w wykształceniu „globalnych”„analitycznych” form myślenia u dziecka. Myślenie globalne jest, zgodnie z opinią przyjętą przez autorów, bardziej defektywne. Polega ono na całościowym ujmowaniu obrazu bez umiejętności odróżniania go od tła, i na nieumiejętności wyodrębniania przedmiotów według stworzonych przez siebie reguł. H. A. Witkin oraz jego współpracownicy badali dzieci dziesięcioletnie.
