Proces odchodzenia od rodziców, zapoczątkowany jeszcze przed okresem dojrzewania, trwa nadal. Wielu młodych mężczyzn przed ukończeniem dziewiętnastego roku życia przebywa już poza domem, studiując, służąc w wojsku bądź mieszkając samodzielnie i zarabiając na własne utrzymanie. Niektórzy z nich są już nawet żonaci. Inni dalej mieszkają z rodzicami, co nie przeszkadza im podejmować starań, by żyć własnym życiem. Od czasu, kiedy byli małymi chłopcami, bez przerwy kierowano pod ich adresem pytanie: „Kim chcesz być, gdy dorośniesz?” Teraz muszą znaleźć na nie odpowiedź. Od lat szkolnych wpajano im zasadę, by „liczyli przede wszystkim na siebie” nadeszła wreszcie pora, by to uczynić. Powtarzano im nieraz, że „świat jest okrutny” i nadszedł czas, kiedy muszą zmierzyć się z tą prawdą. Jednym ze sposobów emocjonalnego oderwania się od ojca jest zakwestionowanie jego autorytetu i podjęcie z nim rywalizacji. Pierwszy obraz ojca, jaki ukształtował się w chłopcu, powstał dawno temu. Tatuś był postrzegany wówczas jako ktoś silny i potężny. To właśnie ten obraz, a nie rzeczywistość, starają się naśladować dorastający chłopcy i takiego właśnie ojca chcą prześcignąć.
Stres spowodowany odchodzeniem od rodziców
Previous Post
Ukrywanie problemów
Next Post