Przystosowanie społeczne dziecka jest stosunkowo najmniejszy wtedy, gdy nieobecność ta jest wynikiem śmierci ojca. Stwierdził to w swych prowadzonych na szeroką skalę badaniach A. T. Baggett (wg: D. B. Lynna 1974). Autor ten badał trzy grupy studentów college (mężczyzn i kobiety): 1) posiadających ojców, nie mających ojców w wyniku śmierci tychże, nie posiadających ojców z innych powodów (np. rozwodu, separacji, porzucenia rodziny itp.). U wszystkich badanych nieobecność ojca nastąpiła przed ósmym rokiem życia, a po\vstała luka nie została uzupełniona przez substytut ojca. Przystosowanie społeczne badanej młodzieży oceniane było na podstawie specjalnego kwestionariusza wypełnianego przez studentów oraz testu nie dokończonych zdań. Wyniki badań A. T. Baggetta wskazują, że studenci z obu grup — nie posiadający ojców — wykazywali ogólnie gorsze przystosowanie niż studenci posiadający ojców. Niemniej jednak wśród mężczyzn zaznaczały się dosyć istotne różnice pomiędzy grupą drugą (nie posiadających ojca w wyniku jego śmierci) i grupą trzecią (nie posiadających ojca z innych powodów), a mianowicie chłopcy, których ojcowie zmarli, byli ogólnie lepiej przystosowani niż chłopcy, którzy stracili ojca z innych powodów. Różnice tego typu występują także u dziewcząt, przy czym w tym przypadku nie są statystycznie istotne. Ponadto A. T. Baggett stwierdził, że mężczyźni, którzy stracili ojców w wyniku ich śmierci, byli bardziej submisyjni (ulegli) od pozostałych. Różnic takowych nie widać natomiast w zachowaniu się dziewcząt.
