J. R. Hilgard, M. F. Neuman i F. Fisk (1960) stwierdzili, że wśród mężczyzn, którzy w dzieciństwie pozbawieni zostali możliwości obcowania z ojcem (w wyniku śmierci tegoż i pozostania matki w stanie wolnym) na dziesięć przypadków tylko jeden właściwie przystosowuje się do życia małżeńskiego. Bardzo podobne dane przedstawili G. Jacobson i R. G. Ryder (1969). Piszą oni, że mężowie, którzy w dzieciństwie (przed dwunastym rokiem życia) pozbawieni zostali możliwości żywych kontaktów z ojcem, przejawiali bardzo wiele symptomów niedostosowania w życiu małżeńskim. Mężczyźni tacy są niezrów- noważeni, drobiazgowi, wtrącają się do spraw związąnych z prowadzeniem domu, a nade wszystko przejawiają mniejszą aktywność płciową. Ogólnie więc można powiedzieć, że ścisły kontakt syna z ojcem (przy jednoczesnym właściwym funkcjonowaniu ojca w rodzinie) wpływa modelująco na odpowiednie postawy syna w okresie jego dorosłości. T. F. Pettigrew (1964) podsumowując wyniki badań prowadzonych wśród Murzynów amerykańskich stwierdza, że mężczyźni pozbawieni w dzieciństwie właściwej opieki ojcowskiej „są bardziej skłonni pozostawać w stanie bezżennym, do rozwodów oraz przejmowania innych manifestacji niewłaściwej identyfikacji z płcią” {s. 420).
