Jak stwierdził M. P. Honzik (1967), pozytywny stosunek ojca do matki szczególnie wyraźnie wpływa na podwyższenie się wyników w nauce u dziewczynek, w mniejszym zaś stopniu u chłopców. Stwierdzoną przez siebie prawidłowość M. P. Honzik tłumaczy w ten sposób, że pozytywny stosunek ojca do matki przyczynia się do podwyższenia u niej pozytywnego nastawienia do dzieci, co z kolei wpływać ma na przyspieszenie procesu identyfikacji z matką u córek. O wpływie pozytywnego, „ciepłego” stosunku matki do córek na ich rozwój intelektualny świadczą również badania przeprowadzone przez Normę Radin (1974). Można więc stwierdzić, że tylko ojcowie stawiający dzieciom odpowiednio wysokie wymagania, przy jednoczesnym pozytywnym stosunku do tych dzieci (a także, jak wiadomo z omawianych powyżej badań, do pozostałych członków rodziny, przede wszystkim zaś do żony) stwarzają odpowiedni klimat psychiczny dla rozwoju intelektualnego dziecka. O tym pozytywnym stosunku ojca do dziecka powinny świadczyć różne względnie obiektywne wskaźniki. Jednym z najważniejszych dowodów pozytywnego stosunku do dziecka jest jego zrozumienie.
Ciekawe badania na temat związku pomiędzy zrozumieniem przez ojca swego dziecka a postępami szkolnymi tego dziecka przeprowadził w ramach pracy doktorskiej B. W. Peppin (wg: D. B. Lynna 1974). Autor ten badał metodą kwestionariuszową dzieci z klas szóstych. Najpierw wręczył im kwestionariusze dotyczące charakterystyki ich cech psychicznych, a następnie takie same kwestionariusze dał rodzicom z prośbą o wypełnienie w ten sposób, w jaki, ich zdaniem, zrobiłoby to dziecko.
