Jak się okazało, ojcowie (i matki) dzieci mających lepsze oceny w szkole kwestionariusze te wypełnili w sposób daleko bardziej podobny niż ojcowie dzieci mających trudności w nauce. Świadczy to o tym, że lepiej znają swoje dzieci rodzice, których dzieci osiągają lepsze wyniki w nauce szkolnej. Z cechą tą łączy się bezpośrednio inna, mieszcząca się już w trzeciej grupie zagadnień z zakresu wpływu ojca na postępy szkolne dziecka, a mianowicie właściwości psychicznych samego ojca. To bowiem, czy dany człowiek ma skłonność do wnikania w psychikę innego człowieka, zależy, jak wiadomo z literatury dotyczącej psychologii osobowości, od szeregu czyników. Jednym z takich ważnych czynników pozwalających człowiekowi na „zorientowanie się na innych” jest adekwatna samoocena. Wpływ samooceny dokonywanej przez ojca na postępy szkolne dziecka badali M. G. Grunebaum, I. Hurwitz, N. M. Prentice i B. M. Sperry (1962). Swe badania prowadzili wśród chłopców w wieku szkolnym, posiadających przeciętny iloraz inteligencji. Każdy z badanych był jednak opóźniony w na- nce szkolnej ponad dwa lata. Jak się okazało, w zdecydowanej większości ojcowie tych chłopców posiadali nieadekwatną samoocenę. Podobne wyniki uzyskał M. P. Honzik (1967), który w swych długoetapowych badaniach stwierdził, że odczuwane przez ojca zadowolenie ze swej pracy pozytywnie koreluje z rozwojem intelektualnym synów, mniejszy natomiast wywiera wpływ na rozwój intelektualny córek.
