Na ogół rodzice znęcający się nad dziećmi pochodzą z najniższych warstw socjoekonomicznych, posiadają ponadto dużą liczbę dzieci.
Ojcowie daleko częściej przejawiają skłonność do okrutnego znęcania się nad dziećmi. Wszystkie opisane powyżej makabryczne czyny znęcania się nad dziećmi, zdaniem J. E. Hoovera, w 2/3 popełniane są przez ojców. Wprawdzie D. G. Gil (1970) przedstawia to zjawisko 179 w innych proporcjach, dużo bardziej korzystnych dla ojców, z jego obliczeń wynika mianowicie, że 39,2% tego typu czynów popełniają ojcowie, 47,6% — matki, a 12,1% — krewni. Niemniej jednak, jeśli weźmie się pod uwagę, że o wiele częściej w rodzinach brakuje ojca w ogóle lub, w przypadku rodzin pełnych, ojciec mniej zajmuje się dziećmi, to przedstawione przez D. G. Gila proporcje liczbowe będą ogólnie biorąc mniej korzystne dla ojców. Ponadto, jak autor ten stwierdza, uszkodzenia ciała dzieci spowfodowane przez ojców są zazwyczaj poważniejsze i dokonane z większym okrucieństwem. Wielu autorów stwierdza, że rodzice okazują większą skłonność do popełniania czynów agresywnych w stosunku do dzieci tej samej płci, a więc matki w stosunku do córek, ojcowie w stosunku do synów (por. D. B. Lynn 1974). Potwierdzać to może w pewnym stopniu przytaczane uprzednio poglądy, że okrucieństwo wobec dzieci wypływa z podświadomego uczucia zazdrości o miłość współmałżonka. Wspomniany już V. DeFrancis (1967) stwierdził, że najbardziej „krytyczny” wiek dla ojców, jeśli chodzi o skłonność do znęcania się nad dzieckiem, wynosi 30 lat, dla matek zaś 25 lat.
