Większą rolę ojca (w porównaniu z matką) w zakresie uczenia dziecka cech właściwych jego płci potwierdziło wiele badań. I tak np. z badań przeprowadzonych przez E. W. Goodenougha (1957) oraz R. R. Searsa, E. E. Maccoby’ego i H. Levina (1957) wynika, że matki dopiero po kilku latach życia dziecka zaczynają traktować inaczej chłopców, a inaczej dziewczynki, natomiast ojcowie wykazują tendencję do innego traktowania chłopców i dziewczynek od samego początku życia dzieci. U. Bronfenbrener (1961) podobne właściwości zachowania się ojców i matek stwierdził na podstawie pytań skierowanych do młodzieży szkół średnich (uczniów klas dziewiątych). Uczniowie ci byli bowiem przekonani, że ojcowie w większym stopniu, niż matki traktują odmiennie córki i synów. W stosunku do córek ojcowie mają być bardziej czuli, ostrożni w wymierzaniu kar, bardziej skłonni do udzielania pochwał. Natomiast w stosunku do synów są bardziej wymagający i surowi. Podobne wyniki przedstawił R. J. Tasch (1952, 1955). H. B. Biller i D. L. Meredith (1974) stwierdzili zaś, że na ogół ojcowie operują bardziej niż matki sztywnymi- stereotypami pojmowania roli płci w zakresie różnych form aktywności społecznej.
