Cechom osobowości rodziców przejawiających skłonność do znęcania się nad dziećmi poświęcono kilka badań, o niektórych z nich warto wspomnieć. I tak np. R. Galdston (1965) stwierdził w czasie badań klinicznych, że rodzice okazujący skłęnność do znęcania się nad swymi dziećmi podświadomie sami uważają się za dzieci, nie odróżniając się tym samym od dzieci, nad którymi sprawują opiekę.
Podobny pogląd reprezentują dwaj inni autorzy, którzy badali cechy osobowości rodziców znęcających się nad swymi dziećmi, tj. B. F. Steele i C. B. Pol- lock (1968). Stwierdzili oni, że generalną cechą stosunku tego typu rodziców do swych dzieci jest stawianie im (tj. dzieciom) zbyt wysokich wymagań, najczęściej przekraczających możliwości rozwojowe dzieci. Ponadto autorzy ci zauważyli, że: 1) na ogół rodzice przejawiający, skłonności do znęcania się nad dziećmi odczuwają szczere pragnienie bycia dobrypii dla dzieci, 2) można u nich stwierdzić głęboko ukrytą tęsknotę za tym, aby dzieci wypełniły boleśnie przez nich odczuwaną pustkę w życiu i wpłynęły tym samym na podwyższenie ich samooceny, 3) przekonanie, że surowe, nie dopuszczające sprzeciwu, zmuszanie dzieci, aby czyniły dobrze, jest właściwą formą wychowania. Z badań porównawczych nad rodzicami znęcaj ącymi się nad dziećmi i rodzicami nie czyniącymi tego (prowadzonych przez M. Disbrowa x) wynika, że rodzice okazujący skłonność do przejawiania okrucieństwa wobec dzieci są „skrajnie indywidualistyczni” i żyją na ogół w izolacji społecznej.
