Strodbeck, B. Rosen i R. D’Andra- de) stosowali metodę obserwacji, polegającą na rejestracji sposobów zachowania się ojca i dziecka w czasie wykonywania różnych zadań. Prawdopodobnie więc jest tak, że ojciec, który jest przez syna spostrzegany jako silny i kompetentny, a który jednocześnie nie tłumi (swą surowością lub nadmierną opiekuńczością) poczucia wolności i auto
nomii dziecka, stanowi najkorzystniejszy model rodzica rozwijającego u dziecka potrzebę osiągnięć. Prawidłowość tego typu rozumowania potwierdzać mogą wspomniane już rezultaty badań prowadzonych przez C. E. Bowermana i G. H. Eldera (1964), z których wynika, że obok dominacyjnej pozycji ojca w rodzinie z wysokim poziomem rozwoju potrzeby osiągnięć u synów wysoko koreluje również demokratyczny stosunek tych ojców do synów. Należy jeszcze wspomnieć, że w świetle badań P. Andersona (wg: D. B. Lynna 1974) duże różnice w poziomie aspiracji u rodziców wpływają na znaczne obniżenie potrzeby osiągnięć u dzieci. Natomiast ojcowie ogólnie tylko wyznaczający zadania chłopcom, bez drobiazgowego rozliczania z ich wykonania, wpływają na podwyższenie poziomu potrzeby osiągnięć u synów. Dosyć szeroko badaną kwestią jest wpływ pozycji ojca w rodzinie na rozwój potrzeby osiągnięć u dziecka. Na ten temat w literaturze psychologicznej ogłoszono dosyć rozbieżne informacje. I tak np. C. E. Bowerman i G. H. Elder (1964) stwierdzili, że badani przez nich chłopcy w wieku 18 lat (pochodzący ze średnich klas społecznych), odznaczający się wysoko rozwiniętą potrzebą osiągnięć, mieli ojców, którzy byli silnymi jednostkami i zajmowali dominujące pozycje w rodzinie. Podobne dane opublikował K. Marjoribanks (1972), który przeprowadził rozległe badania nad genezą potrzeby osiągnięć u chłopców iw Anglii.
