Ken i Ron są braćmi, ale wiekowo są tak różni od siebie, jak różne są ich doświadczenia związane z życiem w rodzinie. Ken dorastał pod koniec lat pięćdziesiątych. Ojciec pracował na wszystkich i matka mogła poświęcać synowi cały swój czas. Kochający i pełen energii ojciec nie zdawał sobie sprawy z tego, że jest nieuleczalnie chory. Zmarł w roku 1964, rok po urodzeniu Rona. Matka chłopców latami opłakiwała śmierć męża. Zawsze, kiedy wychodziła z domu, bardzo się bała, że coś może stać się jej maleństwu. Kiedy Ron już dorósł, dalej się bała, tym razem tego, że coś mu się stanie, gdy sam będzie poza domem. Często powtarzała rodzinie i znajomym, że mąż nie zabezpieczył jej dostatecznie na wypadek śmierci i martwiła się, co się stanie z chłopcami, jeśliby także przedwcześnie zmarła. Reakcją Kena na tę sytuację było podjęcie pracy jeszcze w czasie studiów i pomoc finansowa matce. Reakcją Rona były ataki zapalenia okrężnicy za każdym razem, kiedy chciał wyjść na podwórko, aby się pobawić. Wkrótce ataki choroby uniemożliwiły mu także chodzenie do szkoły. Chociaż z jednej strony matka bardzo przeżywała bóle, jakie znosił, była szczęśliwa, że może go mieć przy sobie i opiekować się nim. Radość sprawiała jej świadomość, że jest potrzebna, a i Ron czuł, że jej potrzebuje.
