U. Bronfenbrener (1961) stwierdził np., że chłopcy w okresie dojrzewania przejawiający wyższy stopień dojrzałości społecznej i umiejętności przewodzenia wykazywali również w stosunkowo wyższym stopniu związek z ojcem nie tylko w sferze kontaktów o charakterze opiekuńczym, ale także w zakresie emocjonalnej akceptacji wpajanych przez ojca zasad moralnych. Badania nad związkiem między cechami zachowania się ojca a zachowaniem się dziecka, a także nad wpływem stopnia związku emocjonalnego z ojcem na przejęcie od niego męskich cech zachowania się posiadają również istotny mankament metodologiczny. A mianowicie ze związków korelacyjnych pomiędzy tymi klasami zjawisk wnioskuje się o ich wynikaniu, co oczywiście nie zawsze musi być zgodne z prawdą.
Stwierdzona np. w różnych badaniach wysoka korelacja pomiędzy bliskością kontaktów emocjonalnych między ojcem i wysoce męskimi synami może bowiem równie dobrze świadczyć o tym, że żywy kontakt emocjonalny z ojcem wpływa na wykształcenie się u syna cech męskich, jak i o tym, że ojciec zauważając w zachowaniu się syna cechy męskie skłonny jest w większym stopniu darzyć go sympatią. Stosunkowo dobrą metodą badania wpływu ojca na przyswojenie sobie przez dziecko cech zachowania się właściwego posiadanej przezeń płci jest ocena cech tego typu zachowania, przejawianych przez to dziecko w różnych płaszczyznach życia w okresie dorosłości.
