Z badań pierwszego z nich wynika, że ojcowie spełniający w rodzinach role przypisywane tradycyjnie matkom wpływają na stosunkowo małą identyfikację synów z męską rolą. Podobne wyniki uzyskał N. Altucher, który ponadto stwierdził, że chłopcy posiadający mało męskich cech w zachowaniu się pochodzą nie tylko z domów, gdzie nie ma znacznego podziału ról pomiędzy ojcem i matką, ale także z rodzin, w których matka, a nie ojciec jest osobą dominującą. Związek pomiędzy stopniem męskości u ojca i stopniem identyfikacji z rolą mężczyzny u synów wykazało również wielu innych autorów, np. A. B. Heilburn (1965 i 1974), J. Kagan (1958), J. Rychlak i A. Legerski (1967). Wszystkie zasadniczo wspomniane powyżej badania nad powiązaniami pomiędzy stopniem męskości ojców i synów mają dosyć istotny mankament metodologiczny, a mianowicie miary stopni męskości u ojców i u synów (a stopni kobiecości u córek) nie były od siebie niezależne, opierały się bowiem na ocenie samych dzieci.
Procedura cytowanych powyżej badań polegała na tym, że dziecko oceniało zarówno siebie, jak i ojca. I oczywiście na tej podstawie trudno faktycznie określić, czy związek pomiędzy stopniem męskości ojca i syna faktycznie istnieje. Wysoce męski syn może bowiem odbierać swego ojca jako też bardzo męskiego, bez względu na to, czy jest nim faktycznie. Cechy męskości może przejąć syn niekoniecznie od ojca, lecz od innych dorosłych czy od rówieśników.
