R. Medinnus (1965) na podstawie badań przeprowadzonych wśród studentów college’u stwierdził, że ci chłopcy, którzy uważali się za kochanych przez swych ojców, wykazywali jednocześnie wyższą samoocenę od chłopców uważających się za odtrąconych przez ojców.
Związek pomiędzy Wysokim stopniem samooceny u dziewcząt a pozytywnym kontaktem uczuciowym z ojcem oraz właściwym przystosowaniem społecznym oica zaobserwowali także G. W. Stanford i D. M. Pedersen (wg: D. B. Lynna 1974).
Związek pomiędzy nieobecnością ojca w rodzinie a nieadekwatnością samooceny stwierdzony został przez M. Rosemberga (1965). Z badań, które przeprowadził, wynika, że na zaburzenia w zakresie samooceny największy wpływ ma brak ojca we wczesnym dzieciństwie. Podobnie jak przedstawione powyżej badania nad związkiem emocjonalnym z ojcem z adekwatnością samooceny wszystkie zasadniczo badania skierowane bezpośrednio na określenie właściwości społecznego przystosowania się potwierdzają w sposób ewidentny znaczenie wpływu opieki ojcowskiej na właściwe społeczne przystosowanie się dziecka.
