M. W. Reuter i H. B. Biller (1973) badali wśród studentów college’u związek przystosowania społecznego (ocenianego głównie na podstawie California Psychoogical Invertory) z ilością czasu spędzanego przez ojców badanych chłopców w domu oraz stopniem związku emocjonalnego z ojcem. Oba ostatnio wymienione czynniki oceniane były na podstawie oszacowania badanych zjawisk. Z badań tych wynika, że ci studenci, których ojcowie. więcej czasu spędzali w domu oraz okazywali im zainteresowanie, od najwcześniejszych dni przejawiali daleko wyższy stopień społecznego przystosowania niż ci studenci, którzy mieli mniej okazji kontaktowania się z opiekuńczym ojcem. Koniecznie jednak należy podkreślić, że oba z omawianych powyżej czyników, tj. przebywanie ojca w domu (tzn. jego dostępność fizyczna) oraz pozytywny związek emocjonalny z ojcem, muszą współwy- stępować, aby mogły wywrzeć pozytywny wpływ na przystosowanie społeczne dziecka. Jak bowiem wykazały badania H. B; Billera (1971b, 1974), częsta obecność w domu ojca, który nie przejawia w stosunku do dziecka uczuć opiekuńczych, gorzej wpływa na przystosowanie społeczne tegoż dziecka niż zupełny jego brak. Zdaniem tego autora, nieopie- kuńczy ojciec stanowi dla dziecka bardziej nieodpowiedni wzór postępowania społecznego. Dlatego też dzieci ojców nieopiekuńczych są gorzej społecznie przystosowane niż dzieci ojców nieobecnych w domu.
