D. B. Lynn w swym studium poświęconym roli ojca w rozwoju dziecka (1974) wymienia cztery przyczyny, z powodu których chłopcy wychowywani bez udziału ojców częściej wykolejają się niż tacy, w których wychowaniu ojciec aktywnie uczestniczy: 1) protest chłopca przeciw kobiecej dominacji, 2) brak odpowiedniego nadzoru, 3) brak odpowiedniego wzoru (modelu) zachowania się mężczyzny i 4) trauma- tyżujące dziecko przeżycia wypływające z zaniku więzi rodzinnej. Ostatni z wymienionych czynników (czyli negatywne doświadczenia dziecka wypływające z zaniku więzi rodzinnej) wydaje się mieć jednakowoż najważniejsze znaczenie. Jak bowiem wynika z badań B. Billera (1971b i 1974), chłopcy pozbawieni opieki ojcowskiej, których łączy głęboki emocjonalny związek z matką, wykolejają się rzadziej niż chłopcy mający ojców nie wywiązujących się odpowiednio ze swej rodzicielskiej roli.
Dowody empiryczne na to, że nieodpowiednio sprawowana przez ojca opieka stanowi przyczynę wykolejenia się dziecka, są tak samo liczne, jak i omawiane powyżej badania ukazujące wpływ braku ojca na dziecko w procesie oddziaływania wychowawczego.
R. L. Jenkis (1968) stwierdził np., że ojcowie nieletnich przestępców przejawiają często nadmierną sztywność w sferze postaw intelektualnych, skłonność do przesadnej kontroli, impulsywność oraz skłonność do alkoholizmu.
