Najobszerniejsze chyba dane na ten temat przedstawił W. N. Stephens w swym studium poświęconym nasileniu kompleksu Edypa w różnych kulturach (1962), Autor ten przestudiował prawa i zwyczaje ponad sześćdziesięciu różnych społeczeństw nielite- ralnych, opisanych przez różnych antropologów kulturowych, które to normy świadczą o różnych formach lęku przed kobietą i stosunkami seksualnymi. Założeniem wyjściowym przyjętym przez W. N. Stephensa było to, że okres poporodowej wstrzemięźliwości seksualnej, nakazywany przez kulturę danego społeczeństwa, jest miarą trudności w zakresie przezwyciężenia przez mężczyzn kompleksu Edypa i tym samym przejawiania przez nich specyficznych „lęków seksualnych”. Okres wstrzemięźliwości seksualnej po porodzie wahał się w badanych przez W. N. Stephensa społeczeństwach od kilku miesięcy do kilku dni. Im był dłuższy, tym zdaniem autora trudniej było dzieciom płci męskiej przezwyciężyć kompleks Edypa. Pozbawiona bowiem przez stosunkowo długi okres kontaktu z mężczyzną matka całą swą czułość przelewać miała na dziecko, doprowadzając je do nadmiernego przywiązania się do niej. Swe uogólnienia ujmuje W. N. Stephens w trzech punktach: „1) długi okres wstrzemięźliwości seksualnej post partum intensyfikuje zainteresowanie matki dzieckiem, szczególnie zaś dzieckiem płci męskiej, 2) z kolei zwiększa to zainteresowanie seksualne dziecka ciałem matki, 3) w efekcie intensyfikuje to kompleks Edypa i utrudnia jego rozwiązanie” (1962, s. 40).
