Innymi słowy, matka troszczy się o rozwój więzi emocjonalnych, ojciec zaś o wytworzenie w dziecku emocjonalnej niezależności. Gdy dorastający chłopiec jest świadkiem nieustannego konfliktu między rodzicami, jest mało prawdopodobne, że przyswoi sobie jedno bądź drugie. Co więcej, konflikt między rodzicami utrudnia chłopcu identyfikację z męskim wzorcem osobowym. Przemieniając się z dziecka w mężczyznę, nastolatek szuka wzorca do naśladowania, którym najczęściej jest ojciec. Chce, aby ojciec był silny, opiekuńczy i aby coś znaczył. Pragnie, by rozwiązywał konflikty, okazując się w nich silniejszą stroną niż matka czy babcia, a czasem nawet prowokuje starcia, zmuszając tym samym ojca do podjęcia działań, których ten nie ma ochoty podejmować. Powtarzające się telefony od szkolnego psychologa, częste kolizje za kierownicą, brak zorganizowania, ciągłe roztargnienie, drobne przestępstwa, wszystko to mogą być oznaki niezdolności chłopca do radzenia sobie ze stresem, na jaki wystawiony jest w świecie. „Popatrz, tato zdaje się mówić jestem taki jak ty; prawdziwy mężczyzna. Prawdziwi mężczyźni zawsze są w środku każdej awantury”. Tymczasem skrycie pragnie być może powiedzieć: „Pokaż mi, jak mam poradzić sobie ze stresem bez tych awantur”.
