„Z kim pan rozmawia, kiedy jest pan zestresowany?” pytałam wszystkich mężczyzn, z którymi przeprowadzałam wywiady przed napisaniem tej książki. „Co to znaczy, z kim rozmawiam?” padała odpowiedź. „Do kogo się pan zwraca, kiedy chce się pan przed kimś wygadać?” precyzowałam pytanie. „Do nikogo” słyszałam zazwyczaj w odpowiedzi. „Dlaczego?” Oto pokrótce najczęściej pojawiające się przyczyny: Ci spośród mężczyzn, dla których wyznacznikiem własnej wartości są sukcesy zawodowe, nie mogą otworzyć się przed innymi mężczyznami, ponieważ traktują ich przede wszystkim jako rywali, z którymi się porównują. Mężczyźni, których uczono przebojowości w życiu, mają wrażenie, że przyznawanie się do stresu osłabia ich i pomniejsza ich wartość.
Mężczyźni są często nieufni wobec tych, którzy wiedzą coś o ich „słabościach”. Istnieje grupa mężczyzn, dla której mówienie o problemach to rzecz typowo „babska”. Uważają oni, że od mężczyzny wymaga się nie słów, a czynów. Wielu mężczyzn pisze w ankietach, że podejrzliwie traktuje intencje tych spośród siebie, którzy „nie potrafią zachować dystansu”.
