Główną techniką diagnozującą typ myślenia dzieci był Test Wkładanych Figur (The Embedded Figures Test), opracowany przez N. D. Repucciego. Natomiast informacje na temat sposobów zachowania się ojca uzyskiwano z niekierowanych wywiadów z matką oraz komentarzy dziecka na temat figur wyobrażających ojca w kontekście innych symbolicznie przedstawianych członków rodziny.
Wyniki tych badań wskazują, że ojcowie dzieci myślących globalnie fiarzucali tym dzieciom większy dystans, byli mniej opiekuńczy i ogólnie, jak to określały matki, „nieobecni psychicznie” w domu, podczas gdy ojcowie wyzwalający u dziecka myślenie analityczne są bardziej opiekuńczy, a jednocześnie zachęcają dziecko do uzyskiwania różnych sukcesów. Omawiani obecnie autorzy powołują się na badania prowadzone przez J. A. Sedera, który w swej pracy dyplomowej (bakalarskiej)2 na Radclife College opisał praktyki wychowawcze rodziców dzieci przejawiających cechy myślenia globalnego i analitycznego. Otóż, jak stwierdził J. A. Seder, ojcowie chłopców myślących globalnie nie tylko spędzają z synami mniej czasu (w porównaniu z ojcami chłopców przejawiających cechy myślenia analitycznego), lecz nawet ten czas, który spędzają wspólnie, upływa na zajęciach pasywnych, jak oglądanie telewizji, przeglądanie magazynów lub pilnowanie przez ojca wykonywania określonych czynności przez syna, bez aktywnego uczestnictwa w tych czynnościach (np. ojciec nadzoruje odrabianie przez syna zadań, czytając przy tym gazetę).
