Taki rozkład współzależności wskazuje, zdaniem R. Stafforda, że zdolności w zakresie orientacji wzrokowo-przestrzennej są cechą recesywną, przenoszoną przez chromosom X, a zjawisko to może być wyjaśnione w następujący sposób. Związany z płcią gen recesywny wystąpić może u kobiety, jeśli istnieje w obydwu chromosomach X, ale może uzewnętrznić się w każdym mężczyźnie, jako że nie ma w nim drugiego chromosomu X, który cechę tę mógłby stłumić. W związku z tym, jeśli matka posiada dany gen w obu chromosomach, z pewnością o- dziedziczy tę cechę (w tym przypadku zdolności orientacji wzrokowo-przestrzennej) każdy jej syn, podczas gdy córka nie zawsze, jako że otrzymując jeden z chromosomów X od ojca, może „trafić” na taki, w którym nie ma genu determinującego odpowiednią cechę. Ponieważ zaś ojcowie nie przekazują synom chromosomu X, pomiędzy stopniem orientacji przestrzennej u ojców i synów, jak już wspomniano, nie występuje współzależność. Wpływ ojca na rozwój intelektualny dziecka został we współczesnej literaturze psychologicznej dosyć szeroko udokumentowany wynikami licznych badań 112 empirycznych. Chcąc te badania możliwie dokładnie omówić, należy przyjąć określony porządek relacjonowania poszczególnych zagadnień ukazywanych w różnych badaniach empirycznych prowadzonych na ten temat. Wydaje się, że do najważniejszych aspektów badań nad wpływem ojca na rozwój intelektualny dziecka należą trzy następujące: 1) wpływ ojca na poziom aspiracji i stopień rozwoju potrzeby osiągnięć, 2) na wyniki w nauce szkolnej i 3) na właściwości (style) myślenia dziecka.
