I tak np. badania prowadzone przez R. D. Hessa i Handla (1956) wskazują, że synowie agresywnych ojców są bardziej agresywni od synów ojców mniej agresywnych. Stopień agresji ojca nie zawsze jednak wywiera wpływ na agresywność dziewcząt (córek). Autorzy ci badali dzieci w wieku 6—18 lat oraz ich rodziców w ten sam sposób, tzn. metodą projekcyjną, a mianowicie zarówno dzieciom, jak i ich rodzicom przedstawiano obrazki, do których układali opowiadania. Następnie obliczano ilość podobnych lub tych samych zdań używanych w opowiadaniach ułożonych przez dzieci i przez rodziców. Z badań tych wynika, że ojcowie i synowie są na ogół bardzo podobni, jeśli chodzi o stopień agresywności, podczas gdy ojcowie i córki — nie. Podobieństwo pomiędzy synami i matkami pod względem stopnia agresji było zbliżone do tego, jakie daje się zauważyć w tym zakresie między dziewczynkami i ich ojcami.
Ż badań M. Hoffmana (1971a) wynika, że uczniowie siódmej klasy, którzy ojców uważali za bardziej od matek godnych podziwu i naśladowania, przejawiali (według obserwacji nauczycieli) więcej agresji. Podobne informacje uzyskali J. N. Butcher i D. M. Messick (1966). Niektóre badania wskazują na to, że synowie są tym bardziej agresywni, im bardziej odrzucający i karzący są ojcowie. Najbardziej chyba wnikliwe badania nad tego rodzaju współzależnościami przeprowadzili W. i J. McCordowiei A. Howard (1961). Autorzy ci obserwowali przez ponad pięć lat zachowanie się chłopców zamieszkujących ubogie dzielnice Bostonu. Przeciętny wiek chłopców na początku badań wynosił dziewięć lat. Dzieci te obserwowano w domu, w szkole, w czasie zabawy itp.
