Wyniki swych badań P. H. Mussen (1962) interpretuje w ten sposób: zdecydowanie męskie cechy wzbudzają admirację jedynie w grupach dziecięcych i młodzieżowych, w grupach zaś złożonych z osób dorosłych cenione są bardziej wszechstronne i elastyczne cechy zachowania. Obok cech „męskich”, jak odwaga, stanowczość itp., wielką cenę zyskują więc takie „kobiece” cechy, jak wrażliwość, zamiłowanie do szczegółów, dobry smak w ubiorze itp. Pogląd ten potwierdza zasadniczo omówiona szerzej w innym miejscu (por. K. Pospiszyl 1978) koncepcja, że doskonalenie się człowieka polega m.in. na umiejętności przyswajania szeregu cech psychicznych przedstawicieli płci odmiennej i tym samym wzbogacania niejako właściwego posiadanej płci systemu kanałów informacyjnych z otaczającym światem. Jednym z najważniejszych dowodów właściwego przystosowania się do Toli związanej z płcią jest odpowiednio dojrzałe zachowanie się seksualne. Ta dziedzina stosunków międzyludzkich jest bowiem w największym stopniu uzależniona od odpowiedniego przyswojenia sobie społecznych i biologicznych wzorców zachowania właściwego posiadanej płci. Wiele badań empirycznych wskazuje na to, że podobnie jak i na omawiane powyżej przejęcie przez dziecko szeregu różnorodnych cech zachowania się właściwych posiadanej przezeń płci osoba ojca oraz stosunek dziecka do niej bywa także wyznacznikiem różnych istotnych form seksualnego zachowania się.
