Na to bowiem, aby owa więź psychiczna powstała, składać się musi zarówno wiele właściwości zachowania się dziecka, jak i przede wszystkim osiągnięcie przez mężczyznę odpowiedniego poziomu dojrzałości społecznej. Można więc powiedzieć, że sposób pełnienia przez mężczyznę roli rodzicielskiej stanowi dobry wskaźnik diagnostyczny świadczący o poziomie jego dojrzałości psychicznej.
W przypadku zaś stwierdzenia niewłaściwego funkcjonowania mężczyzny w roli ojca należy mu pomóc w przezwyciężeniu tych oporów psychicznych, które przeszkadzają we właściwym pełnieniu tak ważnej funkcji wychowawczej, czyli inaczej mówiąc, trzeba pomóc mu dojrzeć. Tego typu rolę pełni zaś, jak wiadomo, właściwie prowadzona psychoterapia. Konieczność prowadzenia rozmów terapeutycznych z rodzicami (a szczególnie z ojcami) nie umiejącymi właściwie wywiązać się ze swej roli w procesie wychowania dziecka stanowi jeden z bardzo poważnych argumentów świadczących o potrzebie dalszego rozwijania poradnictwa rodzinnego. Tego typu problemami powinien bowiem zajmować się psycholog i psychiatra rodzinny. Jak wynika z doświadczeń amerykańskich psychoterapeutów rodzinnych, w przypadkach omawianych ostatnio rodziców okazujących skłonności do znęcania się nad dziećmi interwencja psychologiczna daje bardzo dobre rezultaty. I tak np. cytowani uprzednio B. F. Steele i C. B. Pollock (1968) stwierdzają, że praca psychoterapeutyczna z rodzicami przejawiającymi skłonność do znęcania się nad dziećmi w 3/4 przypadków daje zdecydowanie pozytywne rezultaty. Poddani psy.- choterapeutycznym oddziaływaniom rodzice nie tylko przestają być niebezpieczni dla swych dzieci, ale również ich kontakty z pozostałymi osobami wyraźnie się polepszają.
