Przede wszystkim należy wspomnieć o badaniach P. H. Mussena (1962), z których wynika, że cechy zdecydowanie męskie w zachowaniu się chłopców wpływają na właściwe przystosowanie się i zdobywanie pozycji dominujących w grupach rówieśniczych jedynie w okresie dzieciństwa i wczesnej młodzieńczości, w okresie dorosłości natomiast ci „su- permeni” mniej elastycznie przystosowują się do życia, w związku z czym nie zajmują pozycji domina- cyjnych. Cytowany powyżej autor poddał ponownie badaniom gruipę chłopców posiadających zdecydowanie męskie cechy zachowania się i zajmujących dominacyjne pozycje w jgrupach młodzieżowych (w czasie uczęszczania do szkoły średniej), a także tych chłopców, którzy przejawiając wiele cech kobiecych w swym zachowaniu zajmowali w tym czasie podrzędne pozycje w grupach. Podczas ponownego badania chłopcy ci byli w wieku pomiędzy 30 a 40 rokiem życia. Jak się okazuje, w tym drugim badaniu mężczyźni posiadający więcej cech kobiecych (którzy w grupach młodzieżowych zajmowali podrzędne pozycje) w grupach złożonych z osób dorosłych zajmowali o wiele wyższe pozycje niż ich bardziej „męscy” rówieśnicy, „święcący triumfy” w społecznościach młodzieżowych. Mężczyźni przejawiający więcej cech kobiecych posiadali ponadto bardziej korzystne wskaźniki „komfortu psychicznego”, mieli lepszą samoocenę, więcej znajomych i przyjaciół itp.
